Bilhassa, 8-10 yaş altındaki çocuklar, soyut düşünme maharetlerinin tam olarak oluşmaması sebebiyle gerçekleşen sarsıntının nasıl olduğunu zihinlerinde manalandırmakta zorlanırlar ve bu kavram onlar için epey bilinmeyen kalır. Belgisiz olan durumlar ise çocukları ürkütür, telaşlarını arttır, telaşlı, inançsız ve endişeli hissederler. Bu hisler beraberinde, kabus görme, tırnak yeme, alt ıslatma ve içe kapanma üzere hem ruhsal hem de fizikî belirtileri de beraberinde getirir.
Peki, Çocuklarımıza Yaşanılan Bu Afeti Nasıl Anlatabiliriz?
Öncelikle yaşanılan zelzele çocuklara mümkün olduğunca yalın ve gerçek bir lisanda anlatılmalıdır. Bu noktada, fazla ayrıntı vermek yahut bu mevzuyla ilgili hiç konuşmamak çocukların başında birçok soru işareti yaratabiliyor. Zelzelenin, yağmur, kar ve öbür hava olayları üzere bir tabiat olayı olduğunu ve ayağımızı bastığımız yerlerin vakit zaman bu sebeple hareket edebileceği halinde bir transfer sağlanabilir.
İkinci en değerli adım ise;
Çocukların zelzele ile ilgili sorduğu soruların geçiştirilmemesi ve bahsin kapatılmamasıdır. Bu türlü bir yol izlendiğinde çocuk kendi hayal gücüyle bu sorulara yanıt aramaya başlar ve bu durum çocuğun daha fazla kaygılanmasına sebep olabilir.
‘Çocuklarımızla açık bağlantı olmazsa olmaz adımlardandır’
Çocuklarla açık bağlantı kurmak yararlıdır, lakin bu bağlantının ve transferlerin hudutlarına da dikkat edilmelidir. Çocuğumuzun yanında bu bahisle ilgili ayrıntılı konuşmalardan, çocuğun daima sarsıntı ve enkaz imajlarına maruz kalmasından kaçınılmalıdır. Çocukların, olumsuz manzaralara fazla maruz kalması, inanç hissini kıymetli ölçüde zedeleyebilir. Unutulmamalıdır ki bu süreçte çocuğun hissetmek ve duymak istediği en kıymetli his güvenlik hissiyatıdır.
Çoğu vakit çocuklar, etraflarında gerçekleşen durumları ebeveynlerin reaksiyonlarını gözlemleyerek algılarlar. Bu noktada, atılması gereken bir öteki kıymetli adım ise ebeveynin kendi his durumunu düzenlemeye çalışmasıdır. Elbette, bu durum endişelerimizi ve kederlerimizi büsbütün saklamak gizlemek manasında değil tam aksisi çocuklarımızın hissettikleri bu belirsizlik ve kaygının birlikte söz edilebiliyor olması manasındadır.
Bir öteki yandan, çocukların bu süreçte hissettiklerini sözel olarak söz etmesi bazen mümkün olamayabilir. Bu türlü durumlarda, oyun oynamak, fotoğraf yapmak üzere çocuğun sevdiği aktiviteler, çocuğun kendisini söz etmesine imkan sağlayacaktır.
Son olarak, kaygının, dehşetin ve belirsizliğin olduğu bu süreçte çocuğunun en temel gereksinimi sevdiği birine temas etmek ve yakın bağ halinde kalmaktadır. Hasebiyle, bu periyotta çocuklarınızla sık sık yakın temaslar kurarak sakinleştirmeyi ihmal etmeyin.
Ülkece yaşadığımız bu sıkıntı süreçte, vefat edenlerimizin yakınlarına baş sıhhati, yaralılarımıza da acil şifalar diliyorum. Umarım, bir daha bu türlü bir afeti yaşamayız.
Kaynak: (BYZHA) – Beyaz Haber Ajansı
